Ο σφουγγοκωλάριος ...
στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
ήταν υψηλό αξίωμα που πολλοί ζήλευαν και μόνο έμπιστα άτομα διορίζονταν.
Με το πέρασμα του χρόνου το αξιωμα αυτό εξέλειπε, επεβίωσε ομως μονο ως συγκεκριμένη συμπεριφορα.
Το βασικό γνώρισμα της συμπεριφοράς είναι η εξόφθαλμη ικανότητά να επιδίδεται στην τέχνη του «σκουπίζειν»
Είναι ο πολιτης ελαφρών βαρών ξέμπαρκος που θέλει να μπεί στο παιγνίδι της εξουσίας, με αυτοσκοπό την απόκτηση με κάθε τρόπο τίτλων «επαγγελματικής και πολιτικής ευγενείας», ούτως ώστε όταν βγαίνει από το σπίτι του να αυτοϊκανοποιείται με την εντύπωση ότι είναι επώνυμος, άρα σπουδαίος, και γενικά άνθρωποι με ελλείμματα προσωπικότητας, οι οποίοι έταξαν στη ζωή τους να «ανέλθουν», άνθρωποι οι οποίοι ακόμη και με το ντύσιμό τους ή όταν συστήνονται αισθάνονται την ανάγκη να δηλώνουν το κοινωνικό και επαγγελματικό τους καθεστώς.
Στην πραγματικότητα, όμως, ειναι θρασύδειλοι καιροσκόποι, αχθοφόροι της αναξιοπρέπειας και μεταπράτες της αθλιότητας.
Πράττουν παν ό,τι αναγκαίο για να αποδείξουν την νομιμοφροσύνη, που φθάνει μέχρι τα όρια της εθελούσιας ανδραποδώδους υποταγής.
Επικεντρώνουν την συμπεριφορά τους σε κάθε ευκαιρία στο θάμβο της εντύπωσης και φτύνουν με την ίδια ευκολία αυτό που μέχρι χθες χειροκροτούσαν ..
Επειδή οι σφουγγοκωλάριοι έχουν μία εκ βάθους σχέση με την ηλιθιότητα, ουαί και αλίμονο σε αυτόν που αρχίζει να συζητά μαζί τους με κριτική διάθεση ..
Για να θυμηθούμε εδώ τη σοφή ρήση του Μαρκ Τουέιν: "Μη συζητάς ποτέ δημόσια με ένα ηλίθιο, θα σε κερδίσει με την εμπειρία του .."
Όσο κατάπτυστοι ομως κι αν είναι οι σφουγγοκωλάριοι άλλο τόσο καταγέλαστοι είναι αυτοι που τους ανέχονται...
Οποιαδήποτε ομοιότητα με προσωπα και καταστασεις είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου