Πειράματα, τέλος!

Γράφει ο Νίκος Ναούμης. 

Πολιτικός επιστήμονας.

www.naoumis-nikos.gr

Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα και την ακυβερνησία στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, έχω καταλήξει στο απλοϊκό συμπέρασμα πως υπεύθυνη γι’ αυτή την κατάσταση, δεν είναι άλλη παρά, η βλακεία που επικράτησε με δική μας ευθύνη ως ψηφοφόρων εννοώ, στην κοινωνία μας. Η βλακεία επικράτησε για πολλούς λόγους. Σημαντικότερος λόγος όμως όλων, είναι ότι απολέσαμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία, αξίες και αγαθά, που μας χαρακτηρίζουν ως φυλή.

Αξίες όπως η φιλία, η αγάπη για τον συνάνθρωπό μας και η ανιδιοτελή προσφορά στην κοινωνία, την ελληνική κοινωνία, αναζητούνται. Κάτι τέτοιο, μας αλλοίωσε την κρίση, με αποτέλεσμα να δώσουμε άφθονο χώρο στην βλακεία και την ανοησία, να κερδίσουν έδαφος, σε όλους τους τομείς της ζωής μας που έχουν να κάνουν άμεσα με αυτή. Αυτή την σκέψη, ο Βρετανός φιλόσοφος Bertrand Russell την περιέγραψε με τον πιο παραστατικό τρόπο λέγοντας χαρακτηριστικά : «Τι κρίμα οι βλάκες να είναι τόσο σίγουροι και οι έξυπνοι τόσο διστακτικοί»! Γι’ αυτό, υπεύθυνοι είμαστε όλοι εμείς που ακριβώς, αφήσαμε άθελα μας τους βλάκες αυτής της κοινωνίας, να νιώθουν σίγουροι και απόλυτοι κυρίαρχοι στην ζωή μας, με αποτέλεσμα, να την οδηγήσουν εδώ. Άρα, τι μας απομένει; Με ψυχραιμία να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της ευθύνης μας και με τρόπο που θα δείχνει αποφασιστικότητα και υπευθυνότητα, να σηκώσουμε κεφάλι απέναντι στην βλακεία που μας έχει κατακλύσει. Να κάνουμε δηλαδή πρώτα μόνος του ο καθένας και μετά όλοι μαζί, μια ειρηνική επανάσταση απέναντι σε ότι μας… χαλάει. Όταν για παράδειγμα ψηφίζουμε, είναι κι επίκαιρο, ψηφίζουμε με βάση την λογική και όχι το συναίσθημα που πολλές φορές είναι χρήσιμο όμως, όταν πρόκειται για το μέλλον μας, σκεπτόμενοι συναισθηματικά και θέλοντας να τιμωρήσουμε όσους έφταιξαν για τα χάλια μας, στην ουσία τιμωρούμε και καταδικάζουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας.

Το άκουσα από πολλούς και κάθε απόπειρα μου να ανοίξω διάλογο πάνω στο ζήτημα αυτό, πήγαινε χαμένη. Ωραία αδέρφια, να τους τιμωρήσουμε όλους κι εγώ μαζί σας είμαι… Όμως, πώς να τους τιμωρήσουμε; Άκουγα το αστείο επιχείρημα για μένα προσωπικά που έλεγε πως, θα τιμωρήσουμε το κόμμα μας, όποιο κι αν είναι αυτό και θα ψηφίσουμε άλλα κόμματα. Μαζί σας! Όταν όμως λέμε θα τιμωρήσουμε το κόμμα μας, τι εννοούμε ακριβώς, διότι έχω μπερδευτεί… Θα το τιμωρήσουμε που δεν κατάφερε να μας χώσει στο δημόσιο; Να το τιμωρήσουμε που δεν μας έβγαλε κάποια μαϊμού σύνταξη; Που δεν μας νομιμοποίησε το αυθαίρετο μέσα στην θάλασσα; Αυτό εννοούμε ότι δεν μας κοίταξε το κόμμα; Αν αυτό εννοούμε, λυπάμαι… Λυπάμαι, διότι με αυτή την λογική φτάσαμε εδώ, που πρακτικά σημαίνει, έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης αν δεν το καταλάβατε. Δεν αθωώνω σε καμία περίπτωση τους πολιτικούς γι’ αυτό. Φταίνε. Ίσως ακόμα περισσότερο. Όμως, αν η λογική του Έλληνα ψηφοφόρου που επικρατεί είναι η παραπάνω, έχουμε σκεφτεί αλήθεια πόσο εγκλωβισμένος νιώθει ο Έλληνας πολιτικός απ’ αυτήν;

Εύλογα θ’ αναρωτηθείτε αν σας δουλεύω… Σας ενημερώνω πως όχι, να είστε σίγουροι γι’ αυτό. Δεν διαφωνώ, με την άποψη που επικρατεί και λέει πως ο δικομματισμός, είναι η αρχή του κακού. Ποιος όμως δικομματισμός; Γιατί αν εννοούμε τον δικομματισμό των λίγων και των ίδιων, συμφωνώ. Των ίδιων και των λίγων εννοώ των ίδιων προσώπων, που έχουν δοκιμαστεί πολλάκις και μας απέδειξαν ότι απέτυχαν. Των λίγων, εννοώ μιας κλειστής κάστας πενήντα περίπου με εκατό προσώπων, που κι αυτοί δοκιμάστηκαν και επίσης απέτυχαν παταγωδώς. Παρόλα αυτά, αυτοί οι ίδιοι και αυτοί οι λίγοι, επανεκλέγονται για να εξακολουθούν να παίζουν τον ίδιο αποτυχημένο τους ρόλο. Πολλοί λίγοι νέοι υποψήφιοι κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να εκλεγούν στις εκλογές στις έξι του Μάη. Και που τα κατάφεραν, τι έγινε; Τα ΜΜΕ, τους ίδιους και τους ίδιους θα εξακολουθούν να προβάλλουν, με αποτέλεσμα, κάθε νέος βουλευτής, να περνάει πολύ απλά στην αφάνεια. Σίγουρα είναι και στο δικό τους χέρι, να τραβήξουν με το έργο τους τα φώτα της δημοσιότητας. Αν αράξουν στον παχυλό μισθό τους και περιοριστούν σε αυτόν, φέροντας τον τίτλο του βουλευτή και τίποτα παραπάνω, πρόβλημα τους και πρόβλημά μας. Ας μην τους ξαναψηφίσουμε.

Θεωρώ πως το πρόβλημα δεν είναι τα κόμματα εξουσίας στην χώρα μας. Είναι και αυτά. Το πρόβλημα για μένα είναι, τα πρόσωπα που τα στελεχώνουν. Φέρουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης ως ψηφοφόροι, αν λειτουργούμε ως πελάτες και όχι ως πολίτες. Φέρουμε τεράστια ευθύνη, αν βλέπουμε την πολιτική ως μέσο ιδιοτελών συμφερόντων και δια του τρόπου αυτού, έχουμε πολιτικούς πολύ χαμηλού επιπέδου, που τώρα στα δύσκολα, δεν πήραν το μήνυμα της κάλπης που τους στείλαμε και παίζουν τις κουμπάρες σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Φταίμε, όταν σαν ανώριμα πολιτικά όντα, ψηφίζουμε πρόσωπα και κόμματα, του μπαλκονιού, που η ιστορία τα έχει ξεπεράσει. Φταίμε, όταν δίνουμε δύναμη σε ανθρώπους που μόλις λάβανε μια απροσδόκητη εντολή ευθύνης, μη ξέροντας τι να την κάνουν, αλαζονικά και κραυγάζοντας, την ποδοπατάνε, γυρνώντας την σε μας λέγοντας, ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

Τέλος, ποτέ δεν θα πρέπει κανείς μας να ξεχνάει πως πολύ απλά, έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Όταν ξανακληθούμε να τους επιλέξουμε, ας επιλέξουμε με σύνεση, ας διαβάσουμε κανένα βιογραφικό και ας σκεφτούμε και όλα τα παραπάνω.