Ο παραλογισμός των οδηγών… του δρόμου!!!

• Γράφει η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΡΑΝΙΩΤΗ

Σίγουρα θα έχει τύχει και σε εσάς να συναντήσετε και να γνωρίσετε αυτό το «σπάνιο» φαινόμενο του παραλογισμού και της φρενίτιδας, που διέπει κάποιους οδηγούς και μη… όταν βρίσκεστε στο δρόμο, όπου σχεδόν κάθε φορά σας αναγκάζει να αντιμετωπίσετε τη κάθε περίσταση σύμφωνα με την ανάλογη ιδιαιτερότητα, είτε ως οδηγοί, είτε ως πεζοί…

Ε, λοιπόν, δε σας το κρύβω πως ήρθα κι εγώ σε ανάλογη περίπτωση, ουκ ολίγες φορές..!
Χαρακτηριστικά δε θα ξεχάσω ένα πρωί που έβγαινα με το αυτοκίνητό μου, από το γκαράζ της πολυκατοικίας όπου και διαμένω αρκετά χρόνια τώρα (περίπου 17)… βιαστικά σχεδόν κι αργοπορημένα να πάω στη δουλειά μου.
Λίγο πριν βγω στο οδόστρωμα και με κλίση δεξιόστροφη… σταματώ ως συνήθως να ελέγξω από αριστερά μη τυχόν και διέρχεται όχημα, πεζός η οτιδήποτε άλλο. . (σ.σ το στενό είναι μονόδρομος, κατεβαίνει μόνο) δε βλέπω κάτι να έρχεται και αρχίζω να κινούμαι ελεύθερα προς την έξοδο… Αμ δε, που πρόλαβα… ακούω από δεξιά μου στριγκλιές από φρενάρισμα, μια κόρνα να σφυρίζει σαν ‘δαιμονισμένη’… κι ένας παππούς στο τιμόνι σε ένα παλιό Lada να με στολίζει κανονικά… στην παραζάλη μου, ίσα που πρόλαβα να πατήσω το φρένο… κι από τρίχα γλίτωσα το μπαμ…

«Δεν πας καλά», μου λέει, «πρωί -πρωί, χρειάζεσαι γιατρό να σε δει στα μάτια… δε με βλέπεις που έρχομαι..; Ε… πού κοιτάς;… «Από αριστερά, συνήθως…», απαντώ, «που επιτρέπεται… από δεξιά απαγορεύεται, είναι μονόδρομος ξέρετε και απαγορεύεται… κακώς μπήκατε ανάποδα και με τέτοια ταχύτητα, είναι επικίνδυνα..!»

«Δε θα με μάθεις εσύ κανονισμούς», μου απαντά αγριεμένα… «έρχομαι από εδώ την ίδια ώρα κάθε μέρα εδώ και δέκα χρόνια και δεν έχω συναντήσει ποτέ άνθρωπο με αυτοκίνητο,… από εδώ είναι ο δρόμος μου, τ’ακούς,… εσύ φταις που πετάχτηκες μπροστά μου..!»

«Παναγία μου, είπα μέσα μου, «Άγιο είχα 10 χρόνια (εγώ κι όλη η γειτονιά)»… και σταυροκοπήθηκα!

Μια ανάλογη περίπτωση συνέβη ένα χειμωνιάτικο σούρουπο με ψιλή βροχή. Βρισκόμουν καθ’ οδόν, θέλοντας να βγω από στενό σε κεντρική λεωφόρο της πόλης, μπροστά μου προπορεύεται ένα Ι.Χ. Ξάφνου, πριν φτάσουμε στον κεντρικό, σταματάει απότομα κι ο οδηγός κατεβάζει το παράθυρο βγάζει έξω το χέρι, κορνάρει και με έντονες κινήσεις κάνει διάφορες κι έντονες χειρονομίες… πίσω μου άλλα δύο οχήματα απ’ ό,τι είδα στο καθρέφτη ακινητοποιημένα κι αυτά… αρχίζουν να κορνάρουν για την καθυστέρηση… Εγώ, τελείως στα χαμένα από το θόρυβο, δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς συμβαίνει και τι θέλει να πει ο μπροστινός… Από τα πολλά, αφού βλέπει ότι εμείς δεν καταλαβαίνουμε, κατεβαίνει μαινόμενος από το όχημα και μας φωνάζει με ένταση…

«ΠΙΣΩ ΟΡΕ ΟΥΛΟΙ ΣΑΣ, ΠΙΣΩ, κάντε οπίσω… τόση ώρα σας το λέω…»

«Αμάν…», σκέφτομαι, «κάτι θα έχει συμβεί μπροστά μας και μάλλον δεν επιτρέπεται η πρόσβαση… κι ο άνθρωπος τόση ώρα μας ειδοποιεί..!»

Χωρίς άλλη καθυστέρηση εγώ και τα άλλα τρία-τέσσερα πλέον οχήματα αρχίζουμε σιγά-σιγά την όπισθεν… κι αφού διανύσαμε αρκετή απόσταση αναζητώντας διαφυγή… τι να δούμε οι άνθρωποι..;!

Ο συγκεκριμένος, που μας υπέβαλε σε αυτή τη διαδικασία, έκανε κι αυτός ολίγη όπισθεν μαζί με εμάς κι αφού είδε ότι μια χαρά χωράει, χωρίς κανένα εμπόδιο κι αεράτα πλέον, παρκάρει σαν μάγκας (που ήθελε να πιστεύει ότι ήταν) στην αριστερή μεριά και κατεβαίνει κύριος να πάει στο καφενείο που ήταν ακριβώς στη γωνία δεξιά…

Ένα έχω να σας πω… ότι μόλις το είδαν αυτό οι όπισθεν οδηγοί «οργίασαν» κι εγώ μαζί φυσικά, αυτό βέβαια μου στέρησε τη χαρά να τον «περιποιηθώ»… δεν πειράζει όμως τον δίδαξαν όλοι τους τόσο άπταιστα και τέλεια «γαλλικά» σε κάθε λογής διάλεκτο… που εγώ, καλού κακού, συγκράτησα και μερικά…!!!

Ένα ακόμη πιο ελαφρύ περιστατικό που συνάδει με τον παραλογισμό (και τη φρενίτιδα, θα έλεγα εγώ)… συνέβη πρόσφατα το περασμένο Σάββατο!

Μεσάνυχτα και κάτι, παρκάρουμε για λίγο με αναμμένα αλάρμ σε γνωστή περιοχή, δεξιά, πάνω σε κεντρικό σημείο.
Πίσω μας κι άλλα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ολόκληρη σειρά. Αριστερά μας υπάρχει νησίδα και σε 10 μέτρα μπροστά μας φανάρι. Κατεβαίνει ο οδηγός μας να πάρει τσιγάρα από το περίπτερο στα αριστερά κι εκεί που πάει να διασχίσει πεζός το δρόμο, ακούμε μια φωνή ενός επαγγελματία οδηγού μέσα από το όχημά του να του λέει επιθετικά κι ενοχλημένα… «καλά τώρα σου ήρθε να παρκάρεις; (άκουσον άκουσον) και βρήκες εδώ να το βάλεις; Δε βλέπεις ότι απαγορεύεται..;»

«Γιατί;» του αποκρίνεται ο δικός μας, «σε εμποδίζω να πας ευθεία…»

«Όχι, με εμποδίζεις να κάνω αναστροφή… και δε σε νοιάζει…»

Ήθελε ο άνθρωπος πριν τη νησίδα να κάνει επιτόπου αναστροφή αλλά δεν του βγήκε γιατί στο σημείο που έπρεπε να ανοιχτεί βρισκόμασταν εμείς εκεί και βαριόταν ο»καημένος» να πάει πιο πάνω!… Με ύφος απροσδιόριστα σοβαρό και παγερό σκύβει ο φίλος μας και τον ρωτάει:

«Πού είναι η πινακίδα που επιτρέπει την επιτόπια αναστροφή σε αυτό εδώ το σημείο; Μπορείς να μας τη δείξεις..;

Σσσ… «άκρα του τάφου σιωπή»…
Μέσα μου τότε ακούστηκε μια βροντερή και γνώριμη φωνή..!
Ωρέ που πάμε!… Πνεύμα και ηθική!!!