Πριν δύο μέρες έχασα ένα άνθρωπο που αγαπώ πολύ. Έναν άνθρωπο που είναι στην ζωή μου πάνω από 30 χρόνια. Έχασα τον Κώστα μου,το αυτοκολλητακι μου.
Δεν θα σας πω για τον πόνο της απώλειας,θα σας πω για τον Κώστα,τον Κώστα Ντρικο. Τον DJ Ντρικο για κάποιους,τον Κωστάκη για άλλους. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο,οι λέξεις παγώνουν.
Οι περισσότεροι χορέψατε μαζί του,τραγουδήσατε μαζί του, ερωτευτήκατε μαζί του..και όλα αυτά μέσα από την μουσική του. Ένα παιδί που το μόνο που ήθελε ήταν να προσφέρει χαρά σε όλους.
Ένα παιδί με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο,με ευγένεια. Όσοι είχαν την τιμή να είναι στην ζωή του,μόνο καλά έχουν να θυμούνται. Η πιο αγνή ψυχή,ακόμα και αν πονούσε δεν μου το έδειχνε για να μην στεναχωρηθώ. "Όλα καλά βρε ψυχή,μην ανησυχείς" αυτό μου έλεγε πάντα.
Ξέρω ότι είχε ανθρώπους που τον αγάπησαν αληθινά γιατί μόνο αγάπη άξιζε σε αυτό το παιδί. Για εμένα είναι τιμή που τον είχα στην ζωή μου και θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου.
Ψυχή μου δεν θα σου πω αντίο, δεν μας αρμόζει αυτή η λέξη. Θα σου πω καλή αντάμωση. Να με προσέχεις από εκεί ψηλά!
Σ'αγαπάω πολύ αυτοκολλητακι μου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου