28η Οκτωβρίου 1940. Από το πρωί της ημέρας, μετά το «όχι» του Ιωάννη Μεταξά, η Ελλάδα μπήκε σε πόλεμο με την Ιταλία. Ένας πόλεμος που έμεινε στην ιστορία σαν Έπος. Ένας πόλεμος, στον οποίο η χώρα μας μέτρησε νεκρούς και ο πρώτος εξ αυτών ήταν ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, ο οποίος… κέρδισε έτσι μια θέση στην ιστορία.
«Πριν φανεί το πρωτοχάραγμα στις 5 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, τα κανόνια του εχθρού άρχισαν να βροντούν και να σκορπούν φωτιά και σίδερο. Το 21ο φυλάκιο των Ελληνοαλβανικών συνόρων, στο ύψωμα Γκόλιο κοντά στην Πυρσόγιαννη ήταν ο πρώτος στόχος.
Η ιστορία του Βασίλειου Τσιαβαλιάρη
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Γιώργο Παπαβασιλείου, πρώην σχολικός σύμβουλος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Τρικάλων και το γεγονός ότι μίλησε ο συγκεκριμένος για τον Τσιαβαλιάρη δεν είναι τυχαίο, αφού ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης που έχασε τη ζωή του στον πόλεμο του ’40 ήταν από τα Τρίκαλα.
Ήταν, συγκεκριμένα, από την Πιαλεία, ένα χωριό των Τρικάλων στους πρόποδες του Κόζιακα. Και τα είπε αυτά τα λόγια ο Παπαβασιλείου, επειδή ήταν αυτά που του μετέφερε ο Χρήστος Αποστόλου Γιάννου, επίσης Τρικαλινός, ο οποίος υπηρετούσε στην ίδια ομάδα με τον Τσιαβαλιάρη.
Τι άνθρωπος, όμως, ήταν ο πρώτος Έλληνας νεκρός στρατιώτης την 28η Οκτωβρίου 1940, στο Έπος του ’40; Σύμφωνα με όσους τον θυμούνται, ήταν πολύ εργατικός, άνθρωπος με ήθος, χαρακτήρας που αγαπούσε τις παραδόσεις, την οικογένεια, την πατρίδα.
Αυτή για την οποία θα έχανε, τελικά, τη ζωή του… Και την έχασε όχι επειδή υπηρετούσε τη θητεία του εκείνη την περίοδο, είχε απολυθεί άλλωστε από τον στρατό τον Νοέμβριο του 1934, αλλά επειδή ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμα της πατρίδας από τη στιγμή που ο πόλεμος με την Ιταλία ήταν αναπόφευκτος. Πατέρας τριών παιδιών, ο Τσιαβαλιάρης δεν το σκέφτηκε ούτε λεπτό και έφυγε αμέσως για το μέτωπο.
Εκεί, τελικά, η μοίρα δεν στάθηκε καλή μαζί του, δεν ήταν από τους τυχερούς που κατάφεραν να επιζήσουν και να επιστρέψουν στα σπίτια τους, στη ζωή τους, στα παιδιά τους. «Πάνε τα παιδούλια μου», ήταν τα τελευταία του λόγια σύμφωνα με τον Γιώργο Παπαβασιλείου, αλλά η αλήθεια είναι πως τα παιδιά του πάντα ήταν υπερήφανα για τον πατέρα τους.
Για το γεγονός ότι «έζησε» έναν ένδοξο θάνατο, πολεμώντας για ένα από τα υψηλότερα ιδανικά του. Ένας θάνατος που είχε ως αποτέλεσμα το όνομά του να μείνει αθάνατο για τους συγχωριανούς του και γενικά για την περιοχή των Τρικάλων.
Εκεί όπου κάθε χρόνο, προς τιμήν του, γίνεται η γιορτή με την ονομασία «Τσιαβαλιάρεια», κατά τη διάρκεια της οποίας οι παρόντες τιμούν όχι μόνο τον συγχωριανό τους αλλά και όλους όσοι πολέμησαν στο Έπος του ’40 για την Ελλάδα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου