Σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα: Το Πάσχα στο χωριό από τα μάτια ενός «Αθηναίου»

 

Δευτέρα του Πάσχα, βράδυ.

Την επόμενη, Τρίτη πρωί, επιστροφή στην Αθήνα, ή μάλλον, στην Ηλιούπολη. Αλλά για εμάς τους επαρχιώτες, όλα είναι “Αθήνα”, έτσι κι αλλιώς.

Είχαμε έρθει στο χωριό το Μεγάλο Σάββατο.  Δεν είχα δει πολύ κόσμο. Έφτασα αργά το Μ. Σάββατο, ίσα που προλάβαμε να συναντήσουμε το νονό του παιδιού και να πάρουμε τη λαμπάδα για την Ανάσταση.

Και στην Ανάσταση… μου φάνηκε λιγοστός ο κόσμος—ίσως γιατί είχα δυο-τρία χρόνια να κάνω Ανάσταση εδώ. Ίσως γιατί τα μάτια μου περίμεναν να δουν περισσότερα πρόσωπα γνώριμα.

Την Κυριακή οικογενειακά. Και φτάνει η Δευτέρα το βράδυ.  Πάω στο καφενείο-ψησταριά-ταβέρνα του χωριού μου.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Όλα σε ένα, όπως και οι αναμνήσεις μας.

Απ’ έξω αρκετά αυτοκίνητα. Μέσα, μια μόνο παρέα. Όλοι σε ένα τραπέζι—μια παρέα φίλων, συμμαθητών, παιδιών που μεγαλώσαμε μαζί και κάποιοι μικρότεροι.

Άνθρωποι που ξέρω από παιδί. Που έχουμε παίξει ατέλειωτες ώρες στο γήπεδο, που έχουμε ξενυχτήσει ατελείωτα και που έχουμε συζητήσει άπειρες ώρες για τα πάντα…

Χρόνια είχαμε να βρεθούμε όλοι μαζί. Τους είδα τυχαία. Είναι ακόμη φίλοι μου; Ίσως ναι, ίσως όχι — Κάποιοι σίγουρα ναι!

Αλλά είναι «δικοί» μου άνθρωποι. Και αυτό μου φτάνει.

Γι’ αυτούς είναι αυτό το κείμενο—μα περισσότερο, για μένα είναι. Για να θυμάμαι.

Με μια γλυκιά μελαγχολία και μια αισιοδοξία σιωπηλή, γιατί αφού τα έχουμε καταφέρει μέχρι εδώ… σίγουρα μπορούμε να πάμε ακόμα πιο πέρα.

Α, και κάτι ακόμα… Το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα πέρασα κι απ’ το άλλο χωριό μου. Εκεί βρήκα άλλους φίλους, παλιούς συμμαθητές.

Και ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα. Σαν να μεγαλώσαμε μαζί μέχρι χτες.

Αφιερωμένο και σε αυτούς λοιπόν.

Καλώς σας βρήκα και Καλή αντάμωση ξανά.

Θωμάς Στάππας

ΥΓ. Αφιερωμένο και σε όσους νιώθουν το ίδιο κάθε φορά που φεύγουν… και κάθε φορά που επιστρέφουν.